اتوکراسی
Tuesday، ۲۵ Dey ۱۴۰۳
اتوکراسی (Autocracy) نوعی سبک مدیریتی است که در آن تصمیم‌گیری‌ها به‌طور کامل توسط یک فرد یا گروه کوچک (معمولاً مدیر ارشد یا رهبر سازمان) انجام می‌شود و کارکنان نقشی در فرآیند تصمیم‌گیری ندارند. در این سبک، تمرکز قدرت و اختیار در دست رهبر است و دستورات او بدون مشورت یا بحث، اجرا می‌شود. اتوكراسي در زبان فرانسه به معني حكومت يا سلطنت فردي و استبدادي است و «اتوكرات» به معني سلطان يا زمامدار مطلق العنان است. اتوكراسي حكومتي است كه يك فرد به عنوان رهبر يا پيشوا يا رئيس جمهور و يا پادشاه در رأس آن قرار گرفته و با قدرت و اختيارات نامحدود و بدون اين‌كه از طرف يك مجمع انتخابي يا شورا كنترل شود امور يك كشور را براساس رأي و نظر شخصي خود رقم مي‌زند. انواع سلطنت‌هاي مطلقه و موروثي يا حكومت‌هاي ديكتاتوري فردي كه از طريق كودتاي نظامي استقرار مي‌يابند از نوع حكومت‌هاي اتوكرات به شمار مي‌آيند
ویژگی‌های اتوکراسی در سازمان:
تمرکز قدرت: تمامی تصمیم‌ها توسط مدیر یا رهبر گرفته می‌شود و کارکنان موظف به پیروی هستند.
ساختار سازمانی سلسله‌مراتبی: جریان اطلاعات و دستورات از بالا به پایین انجام می‌شود.
سرعت در تصمیم‌گیری: به دلیل عدم نیاز به مشورت و بحث، تصمیم‌ها به‌سرعت گرفته و اجرا می‌شوند.
مزایا:
تصمیم‌گیری سریع در شرایط بحرانی.
مناسب برای محیط‌هایی که نیاز به کنترل و نظارت شدید دارند.
معایب:
کاهش خلاقیت و نوآوری به دلیل نبود مشارکت کارکنان.
ایجاد نارضایتی و کاهش انگیزه در بین کارکنان.
وابستگی بیش‌ازحد به توانایی‌های رهبر.
این سبک مدیریت معمولاً در سازمان‌های نظامی یا شرایطی که ثبات و نظم اولویت دارند، مؤثر است اما در محیط‌های نیازمند خلاقیت و نوآوری، کاربرد محدودی دارد.