تفاوت هماهنگی با همکاری بین¬سازمانی

1) هماهنگی (Coordination)

• هدف اصلی: جلوگیری از تداخل‌ها و به‌سوی نتایج همگرا حرکت کردن.

• سطح اقدام: فردی تا تیمی، اما معمولاً با تمرکز بر زمان‌بندی،allocate منابع و مسیرهای کار.

• نوعیت فعالیت‌ها:

  • تعیین نقش‌ها و مسئولیت‌های افراد مختلف در پروژه‌های مشترک.

  • تنظیم برنامه‌ها، جلسات و نقاط تماس (touchpoints) برای هم‌زمان‌سازی فعالیت‌ها.

  • مدیریت وابستگی‌های بین وظایف و جلوگیری از دوباره‌کاری.

• نتیجه: کارها به‌طور منظم و با کمترین تکرار یا تاخیر انجام می‌شوند.

• مثال: تیم‌های IT و بازاریابی یک پروژه را با هم هماهنگ می‌کنند تا هر دو بدانند چه زمانی محتوا آماده می‌شود و چه زمانی کدنویسی جدید اجرا می‌شود.

2) همکاری بین‌سازمانی (Inter-Organizational Collaboration)

• هدف اصلی: ایجاد ارزش مشترک از طریق همکاری با سازمان‌ها یا بخش‌های متفاوت خارج از واحد یا شرکت‌ها.

• سطح اقدام: بین سازمانی و گسترده‌تر، فراتر از مرزهای سازمانی.

• نوعیت فعالیت‌ها:

  • ایجاد مشارکت، توافق‌نامه‌های شراکت، اشتراک منابع و دانش، و ایجاد شبکه‌های ارتباطی.

  • مدیریت منافع مشترک، توافق بر مدل‌های کاری، و تبادل اطلاعات با رعایت قوانین و حریم خصوصی.

  • هماهنگی فرآیندهای اجرایی در سطح سازمانی و صنعت، نه فقط تیم داخلی.

• نتیجه: ارزش افزوده از طریق ترکیب منابع، نقاط قوت و دسترسی به بازار یا فناوری جدید.

• مثال: یک شرکت فناوری با یک دانشگاه برای توسعه پژوهش‌های مشترک یا با تامین‌کنندگان خارج از سازمان برای بهبود زنجیره تامین همکاری می‌کند.

تفاوت کلیدی از نگاه عمل‌گرایی

• برد و فریم کار:

  • هماهنگی معمولاً محدود به درون همان سازمان است و بیشتر به زمان‌سنجی و مدیریت وابستگی‌ها می‌پردازد.

  • همکاری بین‌سازمانی فراتر از سازمان است و به تشکیل ائتلاف‌ها، قراردادها و مدیریت منافع مشترک مربوط می‌شود.

• نخستویت‌ها:

  • هماهنگی بر کارآمدی عملیات داخلی و کاهش تاخیر تمرکز دارد.

  • همکاری بین‌سازمانی بر ارزش‌آفرینی و دسترسی به منابع خارج از سازمان تمرکز می‌کند.

• ساختار ارتباطی:

  • هماهنگی معمولاً با کانال‌های داخلی (مدیر پروژه، تیم‌های داخلی) انجام می‌شود.

  • همکاری بین‌سازمانی نیازمند کانال‌های رسمی و غیررسمی با شرکای بیرونی، قراردادها و چارچوب‌های حقوقی است.